بهترین نوع نمایشگر گوشی کدام است؟

تشخیص مشخصات و کلمات اختصاری نمایشگرهای گوشی ممکن است برای خیلی‌ها سخت باشد؛ اما اگر می‌خواهید بدانید تمام اعداد و انواع نمایشگرهای گوشی چه هستند و معنی آن‌ها چیست، این مطلب را از دست ندهید. ما در این مطلب انواع نمایشگرهای گوشی را نام می‌بریم و بهترین نوع آن‌ها را نیز خواهیم گفت و تمام اعداد را نمایشگر را بررسی می‌کنیم. پس با مجله اعتبارکالا همراه باشید.

انواع مختلف پنل نمایشگر

در سال‌های اخیر، نام‌های اختصاری بسیار بیشتری در مقایسه با گذشته به خود دیده‌اند که هرکدام از آن‌ها از فناوری متفاوتی استفاده می‌کند. این نام‌ها شامل AMOLED ،LCD ،LED ،IPS ،TFT ،PLS ،LTPS ،LTPO هستند و این لیست همینطور ادامه پیدا می‌کند.

این مطلب را هم بخوانید: بهترین گوشی‌ها تا ۵ میلیون تومان

به نظر می‌رسد که فناوری‌های موجود کافی نبودند سازندگان قطعات و گوشی‌های هوشمند نام‌های اختصاصی دیگری مانند «Super Retina XDRK» و «Dynamic AMOLED» را نیز برای نمایشگرهای خود انتخاب کرده‌اند که باعث سردرگمی هرچه بیشتر مصرف‌کنندگان می‌شود. پس بیایید نگاهی به برخی از این اصطلاحات به کار رفته در برگه مشخصات گوشی بیندازیم و آن‌ها را رمزگشایی کنیم.

به طور خلاصه، دو نوع فناوری نمایشگر در بازار گوشی‌های هوشمند مورد استفاده قرار می‌گیرد: LCD و OLED. هرکدام از این‌ها دارای چندین نوع و نسل هستند که باعث ایجاد کلمات اختصاری بیشتر می‌شود؛ در نمایشگر گوشی هم مانند تلویزیون، در اینجا نیز محدوده‌های مختلفی مانند LED ،QLED و miniLED وجود دارد که در واقع تغییرات مختلف فناوری LCD هستند.

نمایشگر LCD چیست؟

LCD به معنی نمایشگر کریستال مایع (Liquid Crystal Display) است و نام آن به مجموعه‌ای از کریستال‌های مایع اشاره دارد که با نور پس‌زمینه روشن می‌شوند و ارزان بودن آن‌ها باعث شده تا به گزینه محبوبی برای گوشی‌های هوشمند و بسیاری از دستگاه‌های دیگر تبدیل شود.

همچنین، این نمایشگرها در زیر نور مستقیم خورشید عملکرد بسیار خوبی دارند؛ چون کل نمایشگر از پشت روشن می‌شود اما نسبت به نمایشگرهایی که به نور پس زمینه نیاز ندارند، نمایش رنگ در آن‌ها دقت کمتری دارد.

شما در گوشی‌های هوشمند هر دو نمایشگر TFT و IPS را دارید. TFT (مخفف Thin Film Transistor) نسخه‌ای پیشرفته از LCD است که از یک ماتریس فعال (مانند AM در AMOLED) استفاده می‌کند. ماتریس فعال به این معنی است که هر پیکسل به صورت جداگانه به یک ترانزیستور و خازن متصل است.

مزیت اصلی TFT هزینه تولید نسبتا پایین و کنتراست بیشتر در مقایسه با LCD-های قدیمی است. نقطه ضعف ال‌سی‌دی‌های TFT مصرف انرژی بیشتر نسبت به سایر ال‌سی‌دی‌ها، زاویه دید کمتر و بازتولید رنگ است. به همین دلیل‌ها و کاهش هزینه ساخت گزینه‌های جایگزین است که TFT دیگر در گوشی‌های هوشمند استفاده نمی‌شود.

نمایشگرهای IPS چه هستند؟

فناوری IPS یا In Plane Switching، مشکل نسل اول نمایشگرهای LCD که از تکنولوژی TN یا Twisted Nematic استفاده می‌کنند، را حل می‌کند. در نمایشگرهای دارای فناوری TN، وقتی صفحه را از کنار نگاه می‌کنید، اعوجاج رنگ به وجود می‌آید. این اتفاق هنوز در گوشی‌های تبلت‌های ارزان‌قیمت به وفور مشاهده می‌شود.

در پنل‌های IPS، کریستال‌های مایع با نمایشگر در یک راستا قرار می‌گیرند و در نتیجه زوایای دید بهتری به دست می‌آید (این عدد در تلویزیون‌ها ۱۷۸ درجه است). یکی دیگر از ویژگی‌های نمایشگر IPS، بازتولید رنگ است که استفاده از این نمایشگر در نمایشگرهایی که برای ویرایش ویدئو ساخته شده‌اند را توجیه می‌کند.

نمایشگرهای PLS LCD

استاندارد PLS یا Plane to Line Switching از نام اختصاری که شبیه IPS است و حالا این سوال پیش می‌آید که ماهیت آن نیز شبیه IPS است یا نه؟ این فناوری که به وسیله Samsung Display توسعه داده شده است، دارای ویژگی‌های مشابه نمایشگرهای IPS است و بازتولید رنگ و زاویه دید خوب، اما سطح کنتراست پایین‌تری در مقایسه با نمایشگرهای OLED و LCD/VA دارد.

طبق گفته سامسونگ دیسپلی، پنل‌های PLS در مقایسه با پنل‌های IPS شرکت LG Display، هزینه تولید کمتر، نرخ روشنایی بالاتر و زاویه دید بهتری دارند. در نهایت، استفاده از PLS یا IPS به انتخاب تامین‌کننده قطعه بستگی دارد.

این نمایشگر LCD است یا LED؟

عبارت بالا سوالی رایج پس از معرفی تلویزیون‌های LED محسوب می‌شود که پاسخ کوتاه آن LCD است. فناوری موجود در نمایشگر LED کریستال مایع است و تفاوت آن در LED-هایی است که نور پس‌زمینه را تولید می‌کنند.

این مطلب را هم بخوانید: بررسی گوشی شیائومی 11T پرو

LED-ها این مزیت را دارند که انرژی بسیار کمی مصرف می‌کنند؛ اما وقتی صحبت از گوشی‌های هوشمند با نمایشگر کوچک به میان می‌آید، این مزیت کاربردی دارد. از سوی دیگر، نور پس زمینه در نمایشگرهای LCD/LED، باعث می‌شود تا رقابت آن‌ها در کنتراست با OLED-ها دشوار شود؛ کنترل نور توسط هر پیکسل انجام نمی‌شود و براساس مناطق روی نمایشگر صورت می‌گیرد.

نمایشگر‌های AMOLED

AMOLED مخفف Active Matrix Organic Light-Emitting Diode است. با خواندن این نام انگلیسی احتمالا فکر می‌کنید که فناوری آن خیلی پیچیده است؛ اما در واقع اینطور است. قبلا در مورد ماتریس فعال در TFT LCD صحبت کرده بودیم و OLED فقط اصطلاحی برای یکی دیگر از فناوری‌های نمایش فیلمِ نازک است.

اولد یک ماده آلی است که وقتی جریانی از آن عبور می‌کند، نور از خودش ساطع می‌کند. نمایشگرهای OLED برخلاف پنل‌های LCD که نور پس‌زمینه دارند، همیشه خاموش هستند؛ مگر اینکه به پیکسل‌ها برق وارد شود.

این بدان معنی است که نمایشگرهای اولد رنگ مشکی خالص‌تری دارند و وقتی رنگ‌های سیاه یا تیره‌تر روی صفحه نمایش داده می‌شوند، انرژی کمتری مصرف می‌کنند. البته،  تم‌های با رنگ روشن‌تر در نمایشگرهای اولد، نسبت به ال‌سی‌دی‌هایی که از همان تم استفاده می‌کنند، مصرف بسیار بیشتری دارند. همچنین، گفتنی است که نمایشگرهای اولد گران‌تر از نمونه‌های LCD است.

تفاوت بین OLED و AMOLED و Super AMOLED چیست؟

OLED مخفف کلمه Organic Light Emitting Diode است. نمایشگر اولد از ورقه‌های نازک الکترولومینسانس تشکیل شده است که مزیت اصلی در این است که خودشان نور تولید می‌کنند و بنابراین نیازی به نور پس‌زمینه ندارند و مصرف انرژی را کاهش می‌دهد. نمایشگرهای اولد زمانی که گوشی هوشمند یا تلویزیون به کار می‌روند، با نام AMOLED شناخته می‌شوند.

همانطور که قبلا هم گفتیم. حروف AM در AMOLED مخفف Active Matrix است که با اولد پسیو ماتریکس (P-OLED) متفاوت است.

سوپر امولد (Super AMOLED) نامی است که سامسونگ برای نمایشگرهایش انتخاب کرده است که قبلا فقط در مدل‌های بالارده یافت می‌شد؛ اما حالا به دستگاه‌های با مشخصات پایین‌تر هم راه یافته است. سوپر امولد هم مانند IPS LCD-ها با ادغام لایه لمسی در خود نمایشگر، به جای یک لایه اضافی در بالای نمایشگر، لایه‌های AMOLED را بهبود می‌بخشد.

این مطلب را هم بخوانید: بهترین مانیتورهای گیمینگ در سال ۲۰۲۲

در نتیجه، این نمایشگرها بهتر از نمونه‌های امولد نور خورشید را کنترل می‌کنند و همچنین به انرژی کمتری نیاز دارند. سوپر امولد همانطور که از نامش مشخص است، نسخه بهتری از امولد محسوب می‌شود و نام آن فقط برای بازاریابی نیست؛ چون نمایشگرهای سامسونگ همیشه به عنوان بهترین نمایشگرهای موجود در بازار شناخته می‌شوند.

آخرین فناوری نمایشگر سامسونگ با نام Dynamic AMOLED شناخته می‌شود و سامسونگ در مورد معنای آن توضیح خاصی ارائه نکرده است؛ اما تاکید کرده این پنل‌های دارای قابلیت پشتیبانی از +HDR10 هستند که از طیف وسیع‌تری از کنتراست و رنگ و همچنین کاهش نور آبی برای بهبود تجربه بصری کاربر استفاده می‌کند.

در همین راستا، عبارت Fluid AMOLED به وسیله وان پلاس در دستگاه‌های پیشرفته‌اش استفاده می‌شود که عملا نرخ نوسازی بالای نمایشگر را برجسته می‌کند که منجر به انیمیشن‌های روان‌تر می‌شود.

نمایشگرهای تاشو یا رول شونده

یکی دیگر از مزایای نمایشگر اولد این است که با حذف یک لایه روشن‌کننده، پنل نه تنها نازک‌تر می‌شود، بلکه انعطاف‌پذیری آن نیز بالا می‌رود. این ویژگی در حال حاضر در گوشی‌های هوشمند دارای نمایشگر خم‌شونده استفاده می‌شود.

این پنل اولین بار به وسیله گوشی گمنام Royale FlexPai اولد شرکت چینی BOE مورد استفاده قرار گرفت و پس از آن در گوشی‌های هواوی میت X و موتورولا ریزر (۲۰۱۹) به کار رفت.

نمایشگرهای Retina و Super Retina XDR چه هستند؟

در بخش تراکم پیکسلی، یکی از نکات برجسته آیفون ۴ اپل در سال ۲۰۱۰ محسوب می‌شد. این شرکت به لطف وضوح بالای پنل مورد استفاده (۹۶۰ در ۶۴۰ در آن زمان) در نمایشگر ال‌سی‌دی ۳.۵ اینچی خود، نام آن را Retina Display گذاشت.

این نام که به وسیله بخش بازاریابی اپل ابداع شده است برای نمایشگرهایی به کار می‌رود که به گفته آن‌ها، چشم انسان قادر به تشخیص تک‌تک پیکسل‌ها از فاصله دید معمولی نیست. این اصطلاح برای آیفون‌هایی به کار می‌رفت که تراکم پیکسلی آن‌ها بیشتر از 300ppi (نقطه در هر اینچ) بود.

از آن زمان تاکنون، دیگر سازندگان نیز از این روش پیروی کردند و پنل‌های با وضوح بالاتر تولید کردند. مثلا، آیفون ۱۲ مینی تراکم پیکسلی 476ppi دارد و گوشی سونی اکسپریا ‍۱ از تراکم پیکسلی ۶۴۳ بهره می‌برد.

اپل در ادامه برای متمایز کردن خود، نمایشگرهای مورد استفاده در گوشی‌های آیفون X به بعد را با نام Super Retina خطاب کرد. این نمایشگرها که کنتراست و دقت رنگی بالایی داشتند، پیش از این در سری پرچمدار S سامسونگ و حتی برخی گوشی‌های قدیمی نوکیا نیز به کار رفته بود.

نیت و سطح روشنایی در نمایشگرها

نیت (Nits) یا کندلا (Candela) در هر متر مربع در سیستم بین‌المللی (cd/m²)، واحد اندازه‌گیری درخشندگی، یعنی نور ساطع شده است. چنین مقداری در گوشی‌های هوشمند و نمایشگرها نشان‌دهنده روشنایی نمایشگر است و هرچه مقدار آن بیشتر باشد، نور ساطع شده از صفحه نیز شدیدتر خواهد بود.

نرخ نوسازی: ۶۰ هرتز، ۹۰ هرتز و ۱۲۰ هرتز چه کار می‌کنند؟

عبارت‌های «۱۲۰ هرتز» و «۹۰ هرتز» که در سال‌های ۲۰۱۹ و ۲۰۲۰ به وسیله گوشی‌های رده‌بالا و حتی میان‌رده محبوب شدند، نشان‌دهنده نرخ به‌روزرسانی پنل (LCD یا OLED) هستند. هرچه این مقدار بالاتر باشد، هرچه این مقدار بالاتر باشد، فریم‌های بیشتری در هر ثانیه روی صفحه نشان داده می‌شوند.

نتیجه، در حین استفاده منظم یا حتی بازی، انیمیشن‌ها نرم‌تری روی گوشی در مقایسه با نمایشگرهای دارای نرخ نوسازی استاندارد ۶۰، نمایش داده‌ می‌شوند.

این ویژگی ابتدا در سال ۲۰۱۷ به عنوان «حقه» شناخته می‌شد و با عرضه Razer Phone، توجه کاربران را به خود جلب کرد؛ حتی با وجود اینکه عمر باتری را کاهش می‌داد. در ادامه، سازندگان برای استفاده حداکثری از این ویژگی، شروع به استفاده از نرخ نوسازی متغیر کردند که نرخ صفحه را با توجه به محتوا تغییر می‌دهد.

از همان واحد «هرتز» نیز برای نرخ نمونه‌برداری استفاده می‌شود. با اینکه مقدار آن مشابه است؛ اما در اینجا نشان‌دهنده دفعاتی است که نمایشگر قادر به ثبت لمس است. هرچه نرخ نمونه‌برداری بالاتر باشد، گوشی سریع‌تر لمس‌ها را ثبت می‌کند که منجر به زمان پاسخگویی سریع‌تر می‌شود.

microLED؛ آینده نمایشگر

در میان تلویزیون‌ها، فناوری با سابقه و قدیمی همیشه miniLED بوده است که مناطق روشن در نور پس‌زمینه را افزایش می‌دهد و همچنین، از پنل LCD بهره می‌برد. زمزمه‌هایی حاکی از این هستند که به زودی گوشی‌ها ساعت‌های هوشمند نیز از microLED استفاده می‌کنند؛ چون این فناوری با نمایشگرهای LCD/LED کاملا متفاوت بوده و دارای ویژگی‌های مشابه OLED است.

این مطلب را هم بخوانید: راهنمای خرید تلویزیون هوشمند

نمایشگر میکرو ال‌ای‌دی دارای یک دیود ساطع‌کننده نور برای هر زیر پیکسل صفحه است که مجموعه‌ای از دیودهای قرمز، سبز و آبی برای هر نقطه هستند. احتمال دارد که این نمایشگرها از نوعی ماده معدنی مانند نیترید گالیم (GaN) نیز استفاده کنند.

یکی دیگر از مزایای فناوری microLED پتانسیل نمایشگر تصاویر با روشنایی بالاتر و عین حال، بهره‌مندی از مصرف انرژی کمتر و ترکیب نقاط قوت هر دو پنل OLED و LCD است.

کدام نوع نمایشگر از همه بهتر است؟

هر فناوری مزایا و معایب خاص خود را دارد؛ اما در سال‌های اخیر، با استفاده از نمایشگرهای OLED در گوشی‌هخای پرچمدار رده بالا، توجه افراد زیادی را به خود جلب کرده‌اند. این فناوری با عرضه آیفون X، جایگاه خود را در بخش گوشی‌های پریمیوم بیش از پیش تثبیت کرد.

همانطور که قبلا هم گفتیم، پنل‌های OLED/AMOLED دارای مزیت سطح کنتراست متغیر هستند که از کنترل روشنایی جداگانه برای پیکسل‌ها ناشی می‌شود. یکی دیگر از نتایج این امر، بازتولید واقعی‌تر رنگ مشکی و مصرف کم انرژی هنگام نمایش تصاویر تیره روی صفحه است که به محبوبیت نایت مود در گوشی‌های هوشمند نیز کمک کرده است. از نظر جنبه منفی، نمایشگرهای OLED هزینه تولید بالاتری دارند و تامین‌کنندگان آن‌ها نیز کمتر است.

علاوه بر این، دیودهای ارگانیک که به نمایشگر OLED معروف هستند ممکن است توانایی‌های خود را در طول زمان از دست دهند و این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که یک تصویر به مدت طولانی روی صفحه نمایش داده شود. این مشکل با نام «سوختن» یا burn-in شناخته می‌شود و وقتی سطح روشنایی بالا باشد خود را نشان می‌دهد.

با اینکه این مسئله واقعی است؛ اما چیزی نیست که اکثر کاربران با آن دست به گریبان باشند. بسیاری از کاربران سوختن را با مشکل ماندگاری تصویر یا image retention که پس از چند دقیقه خودبه‌خود برطرف می‌شود، اشتباه می‌گیرند.

در رابطه با نمایشگرهای LCD، مزیت آن‌ها هزینه پایین ساخت است؛ با ده‌ها سازنده که قیمت‌های رقابتی و حجم تولید بالا دارند. برخی برندها مانند شیائومی در گوشی Mi 10T، به جای استفاده از پنل اولد، با به کار بردن ال‌سی‌دی، ویژگی‌های برجسته دیگری مانند نرخ نوسازی بالا را به گوشی‌های خود اضافه می‌کنند.

شما چه نظری دارید؟ به نظرتان OLED بهتر است LCD؟ نظرات خود را با ما در مجله اعتبارکالا به اشتراک بگذارید.

سوالات متداول