اپل خط تولید آی پاد را متوقف می‌کند
سرانجام پس از قریب به ۲۲ سال، اپل تصمیم به توقف تولید دستگاه‌هایی گرفته که اساس شکل گیری آیفون بودند. هدف از تولید آی‌پاد، ساخت دستگاه پخش موزیکی بود که کاربران را در ادامه به خرید رایانه‌های مکینتاش بیشتری راغب کند. با این اقدام بود که اپل ظرف مدت زمان کوتاهی توانست به مهم‌ترین و با ارزش‌ترین شرکت جهان تبدیل شود.
این دستگاه کوچک مستطیل شکل سفید برای اولین بار در اکتبر ۲۰۰۱ وارد بازار شد که قاب مستحکم فولادی صیقلی داشته و دارای وزنی حدود ۱۸۴ گرم بود. آی‌پادها با ۱۰۰۰ آهنگ ذخیره شده وارد بازار شدند. محبوبیت این دستگاه سال به سال افزایش یافت و آن بازه زمانی به عنوان نسل آی‌پاد لقب گرفت. این محبوبیت چنان بود که در دهه نخست ۲۰۰۰ در سراسر جهان کاربران بسیار زیادی یک آی‌پاد با هدفون سفید رنگ را با خود حمل می‌کردند؛ در واقع استفاده از آی‌پاد جهانی شده بود.
روز گذشته، اپل رسما با تمام نسل‌های آی‌پاد خداحافظی کرد. این شرکت رسما اعلام کرد که تولید آی‌پاد تاچ خود را به تدریج متوقف خواهد کرد و به خط تولید دو دهه‌ای پایان می‌دهد که الهام‌بخش خلق آیفون بود.
به گفته شرکت Loup Ventures، یکی از متخصصین سرمایه‌گذاری در حوزه تحقیقات و فناوری، اپل از زمان معرفی آی‌پاد در سال ۲۰۰۱ حدود ۴۵۰ میلیون از این دستگاه را فروخته است. اپل در یک سال گذشته ۲۵۰ میلیون آی‌پاد به فروش رسانده که این رقم، نیمی از آی‌پادهایی است که در این ۲۰ سال به فروش رسیده است.
اپل به کاربران خود اطمینان داده است که پخش موسقی تا حد زیادی از طریق سرویس هفت ساله Apple Music و آیفون که از سال ۲۰۰۷ تا به امروز تولید می‌شود ادامه خواهد داشت. طی سال‌های اخیر، آهنگ‌های ۹۹ سنتی که کاربران می‌توانستند برای آی‌پاد خریداری کنند، جایش را به اشتراک‌های ماهانه داده که این موضوع سبب شد تا کاربران به طیف گسترده‌ای از موزیک‌های روز دسترسی داشته باشند.
آی‌پاد با طراحی صنعتی بی‌رقیب، مهندسی سخت‌افزار، توسعه نرم‌افزار و خدمات، طرحی خاص برای دهه‌های بعدی ارائه داد. همچنین این رویداد به خوبی نشان داد که اپل چگونه هر بار با معرفی یک محصول کاملا جدید، در بازار الکترونیک موفقیت چشمگیری به دست می‌آ‌ورد.
در اواخر دهه ۱۹۹۰، اولین پخش کننده‌های موسیقی دیجیتال ظهور کردند. اولین نسخه‌ها می‌توانستند چند ده آهنگ را در خود جای دهند و به افرادی که هنوز درگیر کپی موسیقی از روی سی‌دی به رایانه‌های شخصی بودند، این امکان را می‌داد تا موزیک‌های مورد علاقه‌شان را در هر جایی پخش کنند.
استیو جابز در سال ۱۹۹۷ اندکی پس از یک دهه فاصله از کمپانی اپل، مجدد به آن بازگشت. او این پخش‌کننده‌های صوتی را فرصتی برای ایجاد یک تحول مدرن در تجارت رایانه‌های قدیمی می‌دانست. جابز که یکی از طرفداران سرسخت موسیقی و گروه بیتلز و باب دیلن بود، بر این باور بود که استفاده از علاقه مردم به موسیقی می‌تواند آن‌ها را متقاعد کند که به جای رایانه‌های شخصی مجهز به مایکروسافت، به استفاده از مکینتاش روی بیاورند.
جان روبینشتاین (Jon Rubinstein)، که در آن زمان تیم مهندسی اپل را رهبری می‌کرد، گفت: «لازم نبود هیچ تحقیقی در بازار انجام شود. چرا که همه موسیقی را دوست داشتند.»
روبینشتاین در طول سفر خود به ژاپن با هارد دیسک‌های جدید توشیبا آشنا شد که توانست به توسعه آی‌پاد کمک ویژه‌ای کند. این درایو ۱.۸ اینچی ظرفیت ذخیره ۱۰۰۰ آهنگ را داشت. درایو توشیبا امکان ایجاد یک ظرفیت بالا در حد واکمن‌های سونی را برای پخش‌کننده‌های صوتی دیجیتال فراهم می‌کرد؛ امری که تا آن روز در بازار دیجیتال وجود نداشت.
توسعه iPod مصادف شد با خرید نرم‌افزار MP3 که زمینه‌ای برای iTunes شد. یک jukebox دیجیتال که فایل‌های موسیقی کاربران را سازماندهی می‌کرد تا بتوانند به سرعت لیست پخش ایجاد کرده و آهنگ‌های خود را به آن انتقال دهند. استیو جابز در یک سخنرانی در سال ۲۰۰۳ گفت: «ما فکر می‌کنیم که مردم می‌خواهند موسیقی خود را به صورت اینترنتی دانلود کنند و درست مانند خرید نوار کاست و یا سی‌دی در اختیار داشته باشند».
در آن زمان، سرویسی به نام Napster صنعت موسیقی را با مشکلی جدی مواجه کرده بود، چرا که برای کاربران این امکان را فراهم می‌کرد که هر آهنگی را به صورت رایگان در سراسر جهان به اشتراک بگذارند. استیو جابز با تبلیغ قابلیت کپی کردن سی‌دی‌ها در کامپیوترهای مک، مسبب ایجاد اعتراضات فراوان در صنعت موسیقی شد.
به گفته آلبی گالوتن، که در آن زمان یکی از مدیران گروه موسیقی یونیورسال بود، یک کمپین برای مقابله با این چالش در صنعت موسیقی را با اپل آغاز کرد. به گفته گالوتن این کمپانی در نهایت موافقت کرد که اپل آهنگ‌ها را در iTunes به قیمت 99 سنت بفروشد. گالوتن گفت: «ما به ناچار پذیرفتیم زیرا هیچ راه دیگری برای مبارزه با اشتراک رایگان در اینترنت نداشتیم.»
قیمت ۳۹۹ دلاری آی‌پاد نسل اول، تقاضا را کاهش داد و این شرکت را به فروش کمتر از ۴۰۰۰۰۰ دستگاه در سال نخست، محدود کرد. سه سال بعد، اپل آی‌پاد مینی را معرفی کرد که یک قاب آلومینیومی ۱۰۲ گرمی در رنگ‌های نقره‌ای، طلایی، صورتی، آبی و سبز بود. این مینی آی‌پاد ۲۴۹ دلاری با۱۰۰۰ آهنگ فروش بسیار بالایی پیدا کرد که تا پایان سال مالی اپل در سپتامبر ۲۰۰۵ بالغ بر ۲۲.۵ میلیون آی‌پاد فروخته شد.
اپل گستردگی استفاده از آی‌پاد مینی را با در دسترس قرار دادن iTunes برای رایانه‌های ویندوزی افزایش داد و به این ترتیب توانست محصول تجاری خود را به میلیون‌ها نفر در سراسر جهان معرفی کند. به گفته مدیران سابق، اگرچه این مانور بعداً به عنوان یک درخشش تجاری اعلام شد، اما استیو جابز در آن زمان در برابر آن مقاومت کرد.
چندی نگذشت که پس از این استراتژی تجاری اپل، آی‌پاد در سراسر جهان متقاضیان زیادی پیدا کرد. با این حال، استیو جابز تلاش کرد تا اپل آی‌پادهای کوچکتر و قدرتمندتری تولید کند. روبینشتاین در این باره توضیح می‌دهد که اپل تولید محصول محبوب خود، iPod Mini را برای جایگزینی آن با محصولی باریک‌تر به نام نانو، متوقف کرد. نانو آی‌پاد با قیمت ۲۰۰ دلار به این کمپانی کمک کرد تا فروش آی‌پادهای خود را به دو برابر افزایش دهد و به ۴۰ میلیون دستگاه در سال بعد برساند.
شاید مهم‌ترین تاثیر آی‌پاد نقش آن به عنوان پایه و اساس تولید گوشی‌های آیفون باشد. پس از آنکه سازندگان تلفن همراه گوشی‌هایی را معرفی کردند که قابلیت پخش موزیک را نیز داشت، مدیران اپل نگران آینده آی‌پاد های این کمپانی شدند و در نهایت استیو جابز تصمیم به تولید گوشی‌هایی گرفت که قابلیت پخش موزیک را نیز داشته باشد و این آغازی برای تولید آیفون بود.
در سال ۲۰۰۷، این شرکت نام قدیمی Apple Computer Inc را کنار گذاشت و به اپل تغییر نام داد. این شرکت در ظرف شش سال به غول صنعت الکترونیک تبدیل شد.
